De situatie voor de hongerstakers in de Begijnhofkerk, aan de VUB en de ULB, wordt nijpend. De polarisatie neemt toe. De manoeuvreerruimte wordt kleiner. De sleutels voor een menselijk Belgisch migratiebeleid liggen in Europa, maar een snelle en menselijke oplossing voor deze humanitaire crisis ligt in onze eigen handen. 

Dat Mahdi een neutrale zone wil voorzien om dossiers geval per geval te bekijken is een voorzichtige opening. Maar algemene criteria voor een wettig verblijf wil hij niet. Dat vind ik moeilijk te begrijpen. Geval per geval beoordelen zonder gekende criteria, dat wordt snel: à la tête du client. Nochtans wordt de beslissing om een verblijfsvergunning uit te reiken toch genomen op basis van bepaalde parameters? Er bestaat toch een methode? Waarom die criteria niet gewoon vastleggen? 

Als we teruggaan naar het begin van de staking, dan was dat toch dé belangrijkste originele eis. Voordat alles ontspoorde vroegen de stakers geen collectieve regularisatie, maar wel een effectief regularisatiebeleid op basis van transparante criteria en een snelle efficiënte procedure. Een effectief overheidsoptreden, ten aanzien van de 150.000 mensen zonder papieren hier in België, die ook recht hebben op een menswaardig bestaan.

Ik heb in mijn directe omgeving veel mensen zonder wettig verblijfsdocument. Ze wonen hier al jaren. Het zijn mijn buren. Ze zijn lid van de vereniging waarin ik actief ben. Hun kinderen delen de schoolbanken met mijn kinderen. En vooral: ze werken. Op de bouwwerven van onze metrostations en kantorencomplexen, in verzorgingstehuizen, in de fruitpluk, als au pairs, in cafés en restaurants. Van sociale bescherming is geen sprake: lange werkdagen aan 3 of 4 euro per uur, onveilige werkomstandigheden, veel vrouwen zijn slachtoffer van seksueel geweld door hun werkgever. Dit zijn de slaven van deze tijd. Hebben zij het zelf gezocht? Nee. Het is omgekeerd. Wij laten dat gebeuren. Wij rekenen op hen.

Werkgevers van knelpuntberoepen uit de bouw-, de fruit- en de zorgsector zijn vragende partij voor deze werkkrachten. Ze doen er alles aan om mensen uit het buitenland naar hier te halen. Dat is opnieuw een stroom van arbeidsmigratie. Terwijl de werkkrachten hier klaar staan, met talent. Bereid om hard te werken.

Corona heeft het leven voor mensen zonder wettig verblijf nog moeilijker gemaakt. Maar ze blijven hier. Want hier hebben ze een leven opgebouwd. Ze kunnen ook niet altijd terug naar hun land van oorsprong.

Zij die deze honger- en dorststakers betichten van chantage hebben het verkeerd begrepen. Dit is een noodkreet, een laatste strohalm, een wanhoopsdaad. Er moet echt dringend iets gedaan worden voor de wanhopige situatie waarin de honderdvijftigduizend mensen zonder papieren zich bevinden. 

Duidelijke, menselijke en permanente criteria voor regularisatie gaan ons helpen de achterstand in procedures bij te benen en het gedane onrecht te herstellen. Met een onafhankelijke commissie die de regularisatieprocedure controleert. Een regularisatie zou geen gunst mogen zijn, waarover een staatssecretaris besluit. Het moet ook mogelijk zijn dat mensen vanuit België een arbeidsvergunning kunnen aanvragen en dat ze daarvoor niet terug hoeven naar hun land van oorsprong. Daarmee stellen we onmogelijke eisen aan hen die hier al zijn. Ook kan een unieke werkvergunning, uit te reiken aan mensen die in een knelpuntberoep werken, een uitweg bieden voor veel mensen zonder wettig verblijf. Het is meteen ook een oplossing voor veel werkgevers. Maak bovendien de indiening van een regularisatiedossier betaalbaar, want vandaag is de kostprijs 363 euro. Dit is te veel voor hen die voor een hongerloontje moeten werken. En pak de uitbuiters aan, de huisjesmelkers incluis. 

Maar vooral: maak nu en meteen werk van een humanitaire oplossing voor de mensen in honger- en dorststaking. Voordat er slachtoffers vallen. Bijvoorbeeld door een tijdelijke regularisatie van 6 maanden aan te bieden, de periode waarin hun dossier wordt bestudeerd en mogelijk blijvende regularisatie kan volgen. 

Na een humane oplossing voor de honger- en dorststakers moeten we zo snel mogelijk de verouderde migratiewet van 1980 herbekijken, om tot duidelijke criteria te komen en een onafhankelijke commissie in te stellen die besluit over regularisatiedossiers. België is het als rijk en ontwikkeld land aan haar stand verplicht om met een oplossing te komen voor de mensen zonder wettig verblijf. Het is een kwestie van effectief overheidsoptreden, van mensenrechten en realiteitszin en is bepaald geen kwestie van barmhartigheid.